Παρακάτω παραθέτω ορισμένα ποιήματα, που γράφτηκαν για τον George Floyd, που δολοφονήθηκε από λευκό αστυνομικό στις 25/5/2020 στην Μινεάπολις. Τρία από τα ποιήματα της ανθολογίας αλιεύτηκαν από τον ιστότοπο: https://tokoskino.me/ .
Αδελφέ μου
και ήλιο να με ξυπνά
κάθε πρωί για την δουλειά.
Θέλω γαλήνη και ειρήνη
και ουράνιο τόξο
να υπενθυμίζει τα όνειρά μου.
Θέλω η αγάπη να είναι αέρας
και να αγγίζει την υφήλιο.
Θέλω αδελφοσύνη.
Αλλά, δεν μπορώ να μιλήσω
δεν μπορώ να εκφραστώ.
Δεν έχω οξυγόνο
χάνεται το φως –
Δεν μπορώ να αναπνεύσω, αδελφέ.
Λίνα Βαταντζή
I can’t breath
Εις μνήμη George Floyd
Όταν κάποιος λέει:
δεν μπορώ να αναπνεύσω
σημαίνει
πως δεν μπορεί να αναπνεύσει
επειδή αυτό που λέει
αυτό σημαίνει
και επειδή
δεν μπορεί
να εννοεί
κάτι άλλο
Ακούς τρισάθλιε;
Κι όταν κάποιος προκαλεί
την ασφυξία
είναι δολοφόνος
επειδή είναι
και δεν μπορεί
να είναι κάτι άλλο.
Αναστασία Γκίτση
Τα αμερικανικά χαμπέρια
Tabula raza , μα η επιδερμίδα,
Ήλιου νυστέρι.
Το κοπάδι πειθήνια ακολουθεί,
την εξουσία του θανάτου.
Ευπειθώς αναφέρω, πεθαίνω, αχ μάνα μου, πεθαίνω!Παρεξηγημένη φυσιογνωμία, που σβήνει από μπότα εντολής. Σκοτεινές οι ώρες των θαλάμων, υποταγή στην κτηνωδία των θεσμών. Νερό μαύρο γεύομαι, για να εκτιμώ την ποινή της αξιοπρέπειας. Γεννήθηκα με κόπο, λίγο πριν πνιγώ απ' το λώρο. Μα σκοτώθηκα σα δούλος, από έμμετρη καταγραφή αλαζονείας εθνοτήτων. Η ελευθερία παράνομη έννοια άσημη, σ' όποια χώρα και φυλή. Για ένα καθάριο είναι, με πέταξαν στις ύαινες κι έγινα κομμάτια. Μιας προεδρεύουσας μαϊμούς,η παρωδία,της συγκεντρωτικής δημοκρατίας.Τα πειστήρια,κεφαλαιοκρατούμενα σφυριά των δικαστών. Περί αγάπης και αδελφοσύνης, φύλλο και φτερό τα τίμια ελεύθερα μυαλά,οι κραταιοί στέλνουν εύκολα στον Άδη.Μικρή μειοψηφία περηφάνιας, να μη συγχρονισθούμε,στη γραμμή της εποχής. Μπρος στη σιδερένια πύλη,η ύπαρξη μας ακροβατεί,στην παχιά ή στην κοφτερή πλευρά της λάμας. Που είναι στ' αλήθεια η ζωή;Όλοι τώρα μες στην ασφυξία!Στα όρια ενός παθητικού δέκτη, πως ζούμε κάθε καινούρια ημέρα,με εξουσιοδότηση οργάνου εκτελεστικού. Ας μην αντέξουμε ξανά την ασφάλεια της ασφυξίας.
Ήλιου νυστέρι.
Το κοπάδι πειθήνια ακολουθεί,
την εξουσία του θανάτου.
Ευπειθώς αναφέρω, πεθαίνω, αχ μάνα μου, πεθαίνω!Παρεξηγημένη φυσιογνωμία, που σβήνει από μπότα εντολής. Σκοτεινές οι ώρες των θαλάμων, υποταγή στην κτηνωδία των θεσμών. Νερό μαύρο γεύομαι, για να εκτιμώ την ποινή της αξιοπρέπειας. Γεννήθηκα με κόπο, λίγο πριν πνιγώ απ' το λώρο. Μα σκοτώθηκα σα δούλος, από έμμετρη καταγραφή αλαζονείας εθνοτήτων. Η ελευθερία παράνομη έννοια άσημη, σ' όποια χώρα και φυλή. Για ένα καθάριο είναι, με πέταξαν στις ύαινες κι έγινα κομμάτια. Μιας προεδρεύουσας μαϊμούς,η παρωδία,της συγκεντρωτικής δημοκρατίας.Τα πειστήρια,κεφαλαιοκρατούμενα σφυριά των δικαστών. Περί αγάπης και αδελφοσύνης, φύλλο και φτερό τα τίμια ελεύθερα μυαλά,οι κραταιοί στέλνουν εύκολα στον Άδη.Μικρή μειοψηφία περηφάνιας, να μη συγχρονισθούμε,στη γραμμή της εποχής. Μπρος στη σιδερένια πύλη,η ύπαρξη μας ακροβατεί,στην παχιά ή στην κοφτερή πλευρά της λάμας. Που είναι στ' αλήθεια η ζωή;Όλοι τώρα μες στην ασφυξία!Στα όρια ενός παθητικού δέκτη, πως ζούμε κάθε καινούρια ημέρα,με εξουσιοδότηση οργάνου εκτελεστικού. Ας μην αντέξουμε ξανά την ασφάλεια της ασφυξίας.
Αθανασία Δρακοπούλου
I can’t breathe
Δεν μπορώ να αναπνεύσω,
δεν μπορώ να ζήσω!
Στο Χάρλεμ,
στο Σάρλοτσβιλ,
στη Μινεάπολη,
στη Συρία,
στην Παλαιστίνη.
Δεν μπορώ να αναπνεύσω!
Το στήθος μου είναι βαρύ,
και σακατεμένος ο λαιμός μου
από τη σιδερένια φτέρνα σας.
Δεν μπορώ να αναπνεύσω,
δεν μπορώ να ερωτευτώ!
Στη Μόρια,
στις Σκουριές,
στον Αμαζόνιο,
στην Καταλωνία,
στο Κουρδιστάν.
Δεν μπορώ να αναπνεύσω!
Το στήθος μου είναι χτυπημένο,
κι έχω χάσει το ένα μάτι
από τις πλαστικές σφαίρες σας.
Δεν μπορώ να αναπνεύσω!
Και όμως, αγωνίζομαι.
Με το μαύρο χρώμα μου,
μ’ ένα κίτρινο γιλέκο
και μια κόκκινη σημαία,
το φόβο και την ταραχή
σκορπίζω στα επιτελεία σας.
Ειρηναίος Μαράκης
Αλλάζω χρώμα.
Το κρίμα στον λαιμό μου.
Λέγομαι Φλόιντ.
Χάρης Μελιτάς
Από χτες, δε μπορώ να γράψω
τρέχουν τα μάτια μου
και ξεθωριάζουν το μελάνιπριν προλάβει να στεγνώσει.
Από χτες, δε μπορώ να μιλήσω
μάγκωσε η γλώσσα μου, δεν κινείται πια
απ' το λαιμό καμιά κραυγή
δε βρίσκει διέξοδο.
Από χτες, δε μπορώ ν' αναπνεύσω
μια σπιρουνιασμένη μπότα
με συνθλίβει
Δεν έχω δίοδο για αέρα.
Από χτες, άρχισα πάλι να φοβάμαι!
Ξέρεις, αυτά τα ένστολα ανθρωπάκια
τι κακό μπορούν να κάνουν;
Μαρμάρωσα,
Έγινα άγαλμα της νεκρικής φυγής
Δεν έχω αίμα να ζεστάνει την καρδιά μου.
Κι αυτοί με τα γλοιώδη μπράτσα
και την τσιριχτή φωνή
με διαλαλούν σαν λάφυρο πολέμου.
Monika Monique
Και δεν μπορώ ν' ανασάνω
μ' αυτό το γόνατο του μπάτσου στο σβέρκο μου
δεν μπορώ ν' ανασάνω απ' τα δακρυγόνα στις πλατείες και τους δρόμουςδεν μπορώ ν' ανασάνω απ' τ' αποκαΐδια των δασών μαςδεν μπορώ ν' ανασάνω απ' τα σκουπίδια του πολιτισμού σαςδεν μπορώ ν' ανασάνω απ' τους νόμους της οικονομίας σας και τους νόμους της δικαιοσύνης σαςδεν μπορώ ν' ανασάνω απ' τον παραλογισμό της λογικής σας, (δε πά' να βαστά κι' απ' την ιδιαίτερη πατρίδα μου όπως καυχιόνται μερικοί ηλίθιοι...δεν μπορώ ν' ανασάνω απ' την σκατίλα της ιδιαίτερης πατρίδας μου)δεν μπορώ ν' ανασάνω απ' την ασχήμια, την κακογουστιά της κοινωνίας του θεάματός σαςδεν μπορώ ν' ανασάνω απ' τις στερήσεις και τους αποκλεισμούς της καταναλωτικής κοινωνίας σαςδεν μπορώ ν' ανασάνω απ' τις ανέσεις σας και τον εφησυχασμό σας και τα εθελόδουλά σας ήθηκι' έθιμα...Ζε σουΐ αράπης.
Θεόδωρος Μπασιάκος
Αλλά μείνε μακριά,
αν θες να σε στηρίξω,
να φωνάξω για σένα.
Όπως τότε...που δεν ήξερα το πρόσωπο σου...Διότι όσο κι αν πιστεύω στη δικαιοσύνη, στην ισότητα, στην αδελφοσύνη των λαών (κωμικοτραγικό),Εδώ δε χωράς...Αλήθεια...τι νόμιζες...Πως τα λόγια μου ήταν πρόσκληση σε γεύμα;Μείνε να παλέψεις για ότι πιστεύεις, δώσε και τη ζωή σου, των παιδιών σου αν θες.Δεν είμαι ρατσιστής.Μείνε μακριά μου.
Το γέλιο των παιδιών, τι χρώμα έχει;
Η αγάπη, τι χρώμα έχει;
Η μητρότητα, τι χρώμα έχει;
Η ψυχή, τι χρώμα έχει;
Ψιλά γράμματα...
Μείνε μακριά.
Νίκος Νικολάου
Χωρίς ανάσα
Μια μπότα μου πατάει το λαιμό.
Η μύτη μου αιμορραγεί.
Ο τύπος με το χέρι στην τσέπη
μου προκαλεί ασφυξία.
Δεν μπορώ να αναπνεύσω. Μια μπότα ποδοπατάει τα δικαιώματά μου.
Είμαι ένας από τους πολλούς,
που ποδοπατήθηκαν
γιατί διαφέρουν στο χρώμα.
Το όνομά μου δεν έχει σημασία.
Ίσως με ‘λεγαν Γκάρνερ, (*)
ίσως με ‘λεγαν Φλόιντ.
Είμαι ένας από τους χιλιάδες,
που κάποτε θα τρυπήσουν την μπότα,
που τώρα τους πατάει
Και σαν την γάγγραινα
θα απλωθούν και θα νικήσουν όλο το σάπιο σώμα,
που τους δολοφονεί. Δεν μπορώ να αναπνεύσω.
Ο αέρας τελείωσε, πεθαίνω.
Ποιο είναι, αλήθεια, τ’ όνομά μου;
Κάποτε με έλεγαν Γκάρνερ,
τώρα με λένε Φλόιντ.
Θεοχάρης Παπαδόπουλος
(*)Ο Έρικ Γκάρνερ, ο μαύρος που έχασε τη ζωή του από ασφυξία το 2014 στη Νέα Υόρκη, επίσης κατά τη διάρκεια σύλληψης από λευκούς αστυνομικούς, είχε πει ακριβώς την φράση: I can’ t breathe(Δεν μπορώ να αναπνεύσω) πριν ξεψυχήσει.
