ΕΓΩ,
ΑΠΕΝΑΝΤΙ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΒΑΚΧΙΚΟΝ»
Πριν από λίγο καιρό, διαβάσαμε την
δεύτερη ποιητική συλλογή της Νίκης Κωνσταντοπούλου «Εγώ, απέναντι» και χωρίς να
μπορούμε να τη συγκρίνουμε με την πρώτη γιατί δεν την έχουμε διαβάσει, μπορούμε
να πούμε ότι στο νέο της πόνημα, βρήκαμε ποιήματα ώριμα και πρωτότυπα.
Τα θέματα, που απασχολούν την Νίκη
Κωνσταντοπούλου θα μπορούσαν να θεωρηθούν τετριμμένα, όμως, η ποιήτρια με τον
δικό της ξεχωριστό τρόπο γραφής τους δίνει μια καινούργια εμφάνιση. Η μοναξιά
του σύγχρονου ανθρώπου, το καταθλιπτικό περιβάλλον, και η φθορά του χρόνου
είναι μερικά από τα θέματα, που συναντάμε και η Νίκη Κωνσταντοπούλου στέκεται απέναντι
σε αυτά, ή, αν θέλουμε, απέναντι στον αναγνώστη, για να του προσφέρει τα
αισθήματά της, απογυμνωμένα από καθωσπρεπισμούς. Έτσι η ποιήτρια μας περιγράφει
τον άνθρωπο, που κάνει κάθε μέρα τις ίδιες κινήσεις ρουτίνας, ή την ντουλάπα,
που τα παλιά ρούχα μπαίνουν όσο γίνεται πιο βαθιά και πάνω-πάνω είναι «τα νέα
για να ξεχνάμε». Όμως, ο άνθρωπος δεν ξεχνάει εύκολα και έτσι διαβάζουμε: «Μικρός
/ κλαις / απ’ / τον / πόνο. / Μεγάλος / απ’ / τις / μνήμες.» και σε άλλο
ποίημα: «δεν είμαι θλιμμένη / είμαι θλιβερή».
Αρκετά εντυπωσιακό είναι το ποίημα «Η
ψευδαίσθηση», όπου ξεκινώντας από ένα κοινωνικό θέμα, που είναι η ουρά πίσω από
ένα γκισέ, θα φτάσει να φιλοσοφεί για την ψευδαίσθηση, που «έχει πορεία /
ιδρώτα κι επανάληψη».
Στην ποιητική συλλογή «Εγώ, απέναντι» της
Νίκης Κωνσταντοπούλου δεν λείπουν και οι κοινωνικές αναφορές. Χαρακτηριστικό
είναι το ποίημα «Βιογραφικό», που αναφέρεται σε έναν άνεργο 25 ετών, που είναι
στην ανεργία εδώ και τρία χρόνια και παρά τα προσόντα, που έχει, τα περιθώρια
για να βρει δουλειά είναι μηδενικά.
Στο ποίημα «ήθελα ήθελες» η ποιήτρια
γράφει: «Μα διαλέξαμε δύσκολο δρόμο. Τον
έρωτα…». Βλέπουμε, λοιπόν, ότι η Νίκη Κωνσταντοπούλου έχει επιλέξει κι εκείνη
έναν δύσκολο δρόμο, τον δρόμο της ποίησης και εκτιμούμε ότι μέχρι τώρα τον
διαβαίνει με επιτυχία.
ΘΕΟΧΑΡΗΣ
ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου